26 mei Squerister aan het woord: Bianca over stilte en het doorbreken daarvan.

Gewone werkdag 

Wat lijkt het toch lang geleden, de dagelijkse routine van een ‘gewone werkdag’. De dag die start met een wekker, niet blijven soezen want dan vertrek je misschien te laat en is er die vervelende file. Het ritueel op kantoor van aanzetten laptop, collega’s die binnen komen goedemorgen wensen. Het opgaan in je werkzaamheden tot er een collega aankondigt koffie te gaan halen, waar je zelf op dat moment ook wel behoefte aan hebt. Gesprekken met collega’s bij het koffieapparaat of tijdens de gezamenlijke lunch. Collega’s spreken tijdens een stand-up of vergaderingen. Aan het einde van de werkdag, na collega’s fijne avond en tot morgen te hebben gewenst, weer met de auto op weg naar huis (zou er weer file staan?). Avondeten klaarmaken en afhankelijk van wat ik gepland heb, er op uit voor nog wat sportieve activiteiten op locatie of misschien wel op weg naar Squerist voor een meeting, workshop of opleiding.

Alles anders 

Sinds het Coronavirus uitbrak en dagelijkse routines op zijn kop zette, iedereen zo veel mogelijk thuis moet blijven en vanuit huis moet werken, ziet mijn ‘gewone’ werkdag er toch echt even anders uit. Net als velen in Nederland werk ik sinds half maart vanuit huis en hoe anders is daardoor die routine geworden. Die wekker gaat nog iedere ochtend, dat ritme wil ik vasthouden. Ook nu spreek ik collega’s en ben ik aanwezig bij stand-ups en vergaderingen. Het ontbreken van mijn reistijd, daar heb ik gemengde gevoelens over. Het scheelt misschien tijd en die file mis ik eigenlijk niet, maar tegelijkertijd was dat vaak het moment waarop ik mijn hoofd even leeg kon maken. Het was een duidelijke scheiding tussen thuis en werk, werk en thuis.
In tegenstelling tot veel van mijn collega’s heb ik thuis en tijdens het thuiswerken geen afleiding van huisgenoten. Misschien voor een enkeling een ‘stille’ wens in deze tijd. De eerste week voelde het nog niet als een gemis, het ontbreken van afleiding tijdens mijn werkdag. Ik was nog een beetje mijn weg aan het zoeken en het is ook even wennen en aanpassen.
De werkplek thuis was nog niet berekend op lang thuiswerken en was nog geen echte werk plek. Op dat moment was het meer een verzamelplek van papieren, misschien herken je dat? Verder wil je op zo’n moment er ook voor zorgen dat je toegang hebt tot en handigheid krijgt in de tools, software en ‘speledingetjes’ die het thuiswerken ondersteunen. Het alle dagen thuiswerken voelt toch nog enigszins nieuw en onwennig. Eerst dacht ik nog, ook al verloopt het ritme van mijn werkdag anders, de inhoud blijft grotendeels gelijk. Dacht ik….

Stil 

Naarmate ik langer thuis aan het werk was, merkte ik dat ik niet altijd koffie- of theepauzes nam. De lunchpauze bracht ik ook binnen door. Als er geen online vergaderingen of afspraken waren, was het wel heel stil. Vaak ging ik onbewust wat langer door aan het einde van de dag. Ik merkte dat de scheiding tussen werk en thuis, thuis en werk dunner begon te worden en dat dat niet goed voelde. Ik was veel meer binnen en dat bewegen, dat gebeurt een stuk minder als je de hele dag beeldscherm ‘aan het kijken’ bent. Thuiswerken had naast gemakken (ja zeker, ook ik heb de voordelen ontdekt van online shoppen en praktisch altijd thuis zijn om het pakketje of de boodschappen aan te kunnen nemen) toch nog wat uitdagingen.
Na een week wel erg veel binnen zitten, had ik de behoefte om niet alleen maar in huis te zijn. Dus ben ik mijn lunchpauze buiten gaan doorbrengen, wandelend door mijn wijk of in het aangrenzende park. Even geen scherm voor mijn neus, maar de bladeren aan de bomen groener zien worden, bloesems zien komen en gaan en vogels horen tsjirpen en fluiten. Heel cliché. En eerlijk, wat ook meehielp was het mooie weer. Maar ook als het buiten wat natter en kouder is, sla ik het wandelen in mijn lunchpauze niet meer over.
Dat koffie- en theepauzes inlassen, dat blijft nog wel een dingetje. Ik merk dat ik soms zo in mijn werk verdiept ben, dat het moment waarop ik een koffiemoment gepland dacht te hebben, voorbijgaat. Koffie of thee voordat een vergadering begint gaat prima, door die melding die een kwartier van tevoren komt. Daardoor ben ik dan weer even van mijn scherm af omdat het koffieapparaat niet binnen handbereik is. Daarnaast zijn er dan mijn collega’s, die ook op de chat bijvoorbeeld even laten weten dat ze koffie zijn gaan halen… kan ik me daar mooi bij aansluiten… aan mijn kant van het scherm. Of collega’s die eens in de week een koffieafspraak inplannen, vrijblijvend, om even bij te praten als de behoefte er is. Want dat contact met mijn collega’s tijdens zo’n werkdag, collega’s ‘in levende lijve’ zien en spreken, is toch anders. Om te beginnen zie je vaak alleen hoofd en schouders van ze. En wanneer het gesprek op het scherm met meer dan drie collega’s is, zijn de gezichten verspreid over je scherm. Maar ook dat begint gewoon te worden, zeker omdat ik collega’s heb die gesprekken steeds vaker beginnen met de vraag ‘Hoe gaat het?’. Mijn collega’s weten dat ik geen huisgenoten heb. Ik kan het bij hen kwijt als de muren tijdens werktijd even te veel op me afkomen, dat kan en mag ik met ze delen en dat is erg prettig. In het begin is dat best even wennen, maar inmiddels voelt het goed.

Wil je meer weten over mijn ervaringen? Laat het even weten in de comments of scan de QR code om met mij te verbinden op LinkedIn. Ik daag Martin van Genderen uit om als volgende in deze reeks iets te delen over zijn uitdagingen en ervaringen.

Wie is deze Squerister?

Bianca van Wilk

Bianca is een test specialist met gevoel voor detail zonder de grote lijnen uit het oog te verliezen. Met haar positieve houding, inzet, vasthoudendheid en humor brengt zij haar opdrachtgevers graag verder.

Scan de QR code om direct met Bianca te linken.